Deze specifieke types ken ik niet, maar als ik zo de beschrijving hoor heb je te maken met twee zgn filmzonnen uit het Super8-tijdperk.
Die verhalen over de verhitting is serieus. Ze worden ook heel snel verschrikkelijk heet.
Dat je ze maar zo kort kon gebruiken was bij S8 geen probleem. Een filmpje in de camera had een opnametijd van maximaal 3 minuten. Dat was dan ongeveer ƒ 5,- per minuut (prijspijl 1980), en dus steeds weer een behoorlijke investering.
De echte amateurfilmer ging er dan ook heel planmatig mee om. Shots werden van te voren goed uitgekiend, zodat ze na montage filmisch een goed filmpje gaven. Het uitgangspunt van amateurfilmers was dat een filmpje ook niet veel langer dan een kwartier mocht duren.
Dat is wel even wat anders dan een videocamera waarbij nogal wat mensen de trekker over halen en pas weer loslaten als de batterij het begeeft. En dan moet je hun opnamen nog in full length bekijken en bewonderen ook. Uiteraard: de goeden niet te na gesproken.
Toch waren er wat foefjes. Zo lieten we twee filmzonnen op halve kracht branden door een serie/parallelschakeling te maken. In de instellingsfase stonden de lampen dan serie geschakeld en branden halve kracht, bij het filmen parallel en op volle kracht.